จาก ผู้จัดการ 360° รายสัปดาห์ วันที่ 20 พฤษภาคม 2554
Destination 130
เรื่อง : ภาพ นพพร ยรรยง
คงไม่ผิดแปลกอะไรหรอกมั้ง? หากสุดสัปดาห์นี้ ผมอยากลองไปใช้ชีวิตบนเรือสักหนึ่งวัน หนึ่งคืน หลังฟังคำชักชวนจากเพื่อนร่วมก๊วนเสร็จสิ้น การเดินทางก็เริ่มต้น…แบบไม่มีใครสักคนรู้ว่าจะเจออะไรบ้างในปลายทางอ่าวไทย เพราะทะเลไม่เคยไว้ใจได้ และทะเลก็อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าสาวแรกรุ่นเสียอีก
บ่ายคล้อยๆ ตะวันอ่อนแรง คนเมืองหนึ่งกลุ่มกับนักตกปลาผู้ช่ำชองอีก 2-3 คนก็เดินทางมาถึง “แสมสาร” เราใช้เวลาเพียงครู่ในการถ่ายเทอุปกรณ์และข้าวของก่อนจะมุ่งหน้าสู่ทะเลกว้างด้วยเรือตังเกขนาดย่อม ที่วันนี้พื้นที่ 17 เมตร จากหัวเรือยันท้ายเรือ ดูจะเต็มไปด้วยกลิ่นสาปชาวกรุงกับข้าวของพะรุงพะรัง แต่อีกไม่นานหรอก ท้องทะเลจะสอนบทเรียนหลายอย่างแก่เรา
วันนี้คลื่นลมเป็นยังไงบ้างครับ “จะเอาอะไรแน่นอนกับทะเลพ่อหนุ่ม ทะเลน่ะเหมือนกับมนุษย์เรานี่ล่ะ ไว้ใจไม่ได้หรอก” ไต้ก๋งจันทร์ตอบผมทันควัน ก่อนจะมุ่งหน้าออกสู่ทะเลกว้าง เมื่อทุกคนเลือกสรรหาที่ทางบนเรือเสร็จสิ้น ไม่ทันไรคลื่นลูกโตก็บรรจงจูบลงบนลำเรือเข้าอย่างจังดัง..จ๊วบใหญ่! ก่อนจะถาโถมเข้ากอดรัดรอบลำแบบไม่หยุดหย่อน
“ชอบปลาใหญ่ใช่ไหม ถ้างั้นก็ต้องตรงนี้ล่ะ ปลาใหญ่มันชอบว่ายตรงกระแสน้ำแรงๆ” ไต้ก๋งบอกพวกเรา แต่ดูจากอาการยืนไม่ตรง หัวหมุนของหลายคนแล้ว คงไม่มีคำตอบอะไรจะดีไปกว่า การย้ายจุด หลบข้างเกาะแสมสารจะดีกว่า
เสียงโอ๊ก …อ๊าก ดังมาทางท้ายเรือ คงมิใช่เสียงสำรอกของนักร้องร็อกแน่นอนครับ นั่นคือ เสียงครวญครางจากหนุ่มน้อยที่ร้องขอต่อทะเล ค่ำนี้ปลาหลายตัวคงจะมีมื้อใหญ่กินกัน ก่อนฟ้าจะมืดลงได้พบของขวัญชิ้นใหญ่แก่สายตานักเดินทาง ด้วยฟ้าหลากสีที่ตัดสะท้อนกับผืนน้ำ ก่อนที่ความมืดจะคลุมท้องทะเลให้คงเหลือเพียงแสงจันทร์กับแสงไฟในเรือ
ดินเนอร์กลางทะเลที่ฝันถึงกำลังจะเริ่มขึ้น ท่ามกลางหลายเสียงที่อยากได้อาหารทะเลสดๆ มาร่วมวง แต่ความหิวยังไม่อนุญาตให้ทำอย่างนั้น ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล มื้อดึกยังรอเราอยู่ครับ ว่าแล้วไต้ก๋งก็ประเดิมตกหมึกคนแรก ยังไม่ทันไรด้วยจังหวะการดึงสายเอ็นยกขึ้น ยกลงอย่างช่ำชอง ปลาหมึกก็หลงกลคิดว่าเป็นการเคลื่อนไหวของเหยื่อ ก็ติดกับเข้าอย่างจัง
บางคนอาจเกลียดการรอคอย แต่บางครั้งการรอคอยก็ทำให้ได้สิ่งที่คุ้มค่า การตกหมึกหนนี้ก็เช่นกัน ขึ้น 6 ค่ำ พระจันทร์จะลับขอบฟ้าประมาณ 5 ทุ่มกว่าๆ นักล่าผู้ช่ำชองบอกกับเรา แล้วก็เป็นตามนั้นจริงๆ เมื่อถึงเวลา ไต้ก๋งค่อยๆ หรี่ไฟข้างลำเรือลงทีละดวงๆ จนท้ายสุดเหลือเพียงดวงเดียวที่ใช้ส่องลงผืนน้ำ ก็ปรากฏภาพฝูงปลาหมึกขาวโพลนแหวกว่ายอยู่เต็มผืนน้ำ คืนนี้น่าจะมีมื้อใหญ่รอบดึกอย่างแน่นอนครับ
ยังไม่ทันขาดคำ เพื่อนร่วมเรือก็ตกหมึกได้คนละตัวสองตัว แล้วคนอื่นๆ ก็ตกได้ตามกันมา มนุษย์เรามีความเป็นนักล่าในสายเลือดจริงๆ จนเกิดเป็นมื้อใหญ่กลางดึกที่ทั้งสด อร่อย แต่ค่ำคืนนี้ทะเลไม่ปล่อยให้เราได้นอนหลับกันสบายหรอก เพราะคลื่นลมยังคงแสดงอารมณ์หงุดหงิดตลอดทั้งคืน
เพียงลืมตา…ความโคลงโคลงก็กลับมาอีกครั้ง มื้อเช้านี้ไม่พ้นของที่หามาได้จากคืนวาน แต่ร่ำๆ ว่าเช้านี้มีคนอยากออกไปตกปลาตรงจุดที่น้ำทะเลเชี่ยวหน่อย เผื่อจะได้ปลาใหญ่ ลงเรือลำเดียวกันแล้วจะขัดใจกันได้อย่างไรล่ะครับ แต่โชคร้ายหรือดีไม่ทราบ คลื่นลมแรงมาก จนไต้ก๋งต้องรีบพาเรือกลับเข้ามาหลบหลัง เกาะจวง เกาะจันทร์ เพราะคลื่นลมเช้านี้ดูโหดร้ายเกินกว่าที่จะเสี่ยงนำเรือข้ามไปหน้าอ่าว
แล้วสุดท้ายทั้งหมดก็ตกลงทอดสมอลอยลำตกปลา ตรงจุดที่กระแสน้ำเบาลงเพราะมีเกาะทั้งสองช่วยบังคลื่นลม แต่ถึงอย่างนั้นคลื่นลมก็ยังตามมาเล่นงานเราเป็นระยะ ยังไงซะถ้ามาทะเลแล้วไม่มีคลื่นคงคล้ายกับไปภูเขาแต่ไม่ได้เดินขึ้นเนิน สำหรับการตกปลามันไม่ใช่ของง่ายเหมือนการตกหมึกแน่นอน ตกปลานี่น่าจะมีปัจจัยหลายอย่างในการที่ปลาจะเลือกกินเหยื่อ แล้วต้องใช้ประสบการณ์สังเกตสิ่งรอบตัวของคนตกอีก ที่สำคัญที่สุด คือ ดวง….. ถ้าวันไหนไม่ได้พกมาเยอะ ก็ทำใจเถอะครับ
แต่หนึ่งในสิ่งระทึกที่สุดของทริปนี้ คงไม่พ้นการได้พบพายุฝนกลางทะเล ที่พัดมาอย่างรวดเร็วจนไต้ก๋งแทบจะถอนสมอเรือหลบไม่ทัน แต่โชคยังดีที่เรือเราหนีมาหลบพายุตรงหลังเกาะแสมสารได้ทันก่อนที่ทะเลจะพิโรธ ถึงแม้จะหลบได้ทัน ครั้งต่อไปผมก็ไม่อยากไปติดฝนกลางทะเลแน่ๆ เพราะทะเลนั้นมีมุมที่งดงาม และผมว่าคุณคงไม่อยากเจอกับมุมที่โหดร้ายของมันหรอกครับ
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้น หลังคลื่นลมสงบลง ฟ้าหลังฝนย่อมมีสิ่งสวยงาม มื้อสุดท้ายก่อนขึ้นฝั่งถูกตระเตรียมขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือพ่อครัวที่ขณะเดียวกันก็เป็นลูกเรือด้วย “ชมโพ้” คือชื่อเรียกขานที่ชาวบ้านแถวนี้เรียกกัน ชมโพ้ทำกับข้าวได้อร่อยราวกับเชฟใหญ่กลางกรุง ทั้งที่ไม่มีอุปกรณ์เครื่องมืออะไรช่วยมากมาย
เราทุกคนขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย แต่เหมือนร่างกายและสายตา ยังไม่คุ้นชินกับพื้นดิน รู้สึกเหมือนยังโอนไปเอียงมา แต่หลายสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นกับชีวิตบนเรือกลางทะเล ในหนึ่งวันหนึ่งคืนนั้นเป็นประสบการณ์ที่ล้ำค่า และสอนหลายสิ่งให้กับชีวิต จนผมและเพื่อนร่วมทางไม่อาจลืม…
